سلام واقعا عالیه

خوش به حالت که مادرت در کنارت بود. مادر فراموش نشدنی ست.

عالی بودند. نه تنها از نظر کیفیت عکس بلکه از نظر محتوای آن. با دیدن چند تا از آن عکس ها به یاد مادربزرگ خودم افتادم که در غربت فوت کرد و هیچگاه زادگاه خود را بازنیافت و به راستی گریه ام گرفت. دستتان درد نکند.

ضمن تشکر، ببخشید که اینو می‌گم ولی آقای سارویی گرامی و آقای سارویی‌ها که عزیزانشون دارن اذیت می‌شن ولی دم نمی‌زنن ولی اونها این رو می‌بینن و حس می‌کنن، واقعاً کار دیگه‌ای از دستشون برنمیاد جز به عنوان مثال نمایشگاه عکس گذاشتن بعد از فوتشون؟ حالا منظورم این نیست که ایشون بعد از 20 سال ریشه کردن در جامعه سوئد و... سریع بار و بنه رو جمع می‌کردن و برمی‌گشتن ایران. اما با مشاهده این گزارش که خودش هم با یه مقدمه کلی شروع شده، مرور آنچه از خوندنش به ذهن خودم رسید و تجربه‌های مشابهی که از زمان بیرون اومدنم از ایران شنیدم و دیدم و همینطور خواندن نظرات دوستان خواننده، خواستم از این موضوع بهانه‌ای بسازم و گریزی بزنم به طرح این سوال که به نظر شما چند تا از ما چند میلیون ایرانی که روی خاک خودمون نیستیم و در عین‌حال از غربت و تبعاتش هم (به حق) گله‌مندیم واقعاً به این رنج "مجبوریم" اون هم "به هر قیمتی"؟ من همیشه در این مورد دیدم طوری اظهارنظر میشه که انگار این "درغربت بودن" اصل مسلم، خط قرمز پذیرفته شده و غیرقابل تغییر و عدول و امری اجتناب‌ناپذیره و حالا باید نشست و بر تبعاتش گریست یا حداکثر چاره‌ای موقت و در همون غربت براش اندیشید. سوال اینجاست: آیا گاهی برخی از ما در توجیه مهاجرت کردن‌هامون در توسل به اون چهار پنج تا کلیشه‌ معروف اندکی بیش از حد زیاده‌روی و سیاه‌بینی/نمایی نمی‌کنیم؟

آدمی پرنده نیست تا به هر کران که پر کشد برای او وطن شود سرنوشت برگ دارد آدمی، برگ، کز بلند شاخه اش جدا شود، پایمال عابران کوچه ها شود شریف سعیدی (شاعر افغان)

تمام سپاس من از کسی است که به من نیازی نداشت ولی مرا فراموش نکرد. مادر و پدر دو فرشتۀ بی بال هستند. من یکی از این فرشته ها را از دست دادم. پدرم...روانش شاد. فرناز

هم نوشته زیبایی بود، هم عکس های بسیار زیبایی و هم صحبت های اقای دانش بسیار زیبابود. دستتون درد نکند.

سلام دست هنرمند شما را صمیمانه می فشارم. در تمام قابها و در تمام زاویه هایی که از مرحوم مادرتان انتخاب کرده بودید عشق و قدرشناسی موج میزد. به شما به خاطر اینکه توانستید این فرصت را در زندگی پیدا کنید تبریک می گویم. مطمئن هستم در زمان حیات لحظه های بسیار غنی در کنار هم داشتید. روحشان شاد.

درد غربت سخته اما درد نفهمیدن انسان سخت تر. بی هویت شدن انسان بزرگترین ضربه را به وی وارد می کند.

اینقدر غصه ام گرفت که نتوانستم تا اخرش را ببینم. غربت بد دردیه.

روح مادران از دست رفته شاد. وجود عشق فراوان و ازخود گذشتگی در این فیلم موج می زد.

بسیار زیبا و دردناک بود. تنهایی در غربت کمر مادران پیر ما را می شکند.