دهه هشتاد شمسی، دوران مهمی در موسیقی ایران است. در آغازین سال‌های این دهه، شاهد ظهور آهنگسازان جوانی هستیم که بیشتر آن‌ها فرزندان خلف پدر بودند. اولین‌بار مردم با چهره‌های آن‌ها در کنسرت‌های پدرهایشان آشنا شدند، اما در دهه هشتاد شمسی و به خصوص طی چهارسال گذشته، استقلال آن‌ها از همنشینی با پدر بیشتر شد. همایون شجریان، حافظ ناظری، تهمورس پورناظری، و سهراب پورناظری از آن دسته‌اند. 

سهراب پورناظری، متولد ۱۳۶۲، فرزند "کیخسرو پورناظری" (سرپرست گروه تنبور شمس)، یکی از نوازندگان مطرح ایران است که بیشتر او را به تنبورنوازی‌هایش می‌شناسند. نوازندگی او در ساز تنبور خیره کننده‌ است. او که گفته می‌شود، نوازندگی این ساز را از حدود سه سالگی، زمانی که حتا ساز پدر از قد او هم بزرگتر و بلندتر بود، شروع کرده، امروز به مرحله‌ای از تکنیک‌های نوازندگی رسیده‌ که پیش از این دیده یا شنیده نشده بود. شاید بتوان گفت که او مسیر نشستن بر قله بهترین نوازنده تنبور را طی می‌کند.

سهراب می‌گوید که ساز تنبور مثل یکی از اعضای تن یا خانواده‌اش است؛ مثل پدر، مثل تهمورس (برادر بزرگتراش) یا مادراش. نوازندگی را از همان کودکی آموخت، زمانی که گروه تنبور شمس با بهترین‌های نوازندگان تنبور شکل گرفت و عموهای سهراب شدند. سایه به سایه گروه تنبور شمس بزرگ شد و بالاخره در یکی از درخشان‌ترین آثار این گروه یعنی آلبوم «حیرانی»، با صدای شهرام ناظری، پا به دنیای موسیقی حرفه‌ای گذاشت. از آن تاریخ است که همنشینی با پدر را نه تنها در مکتب او که در دنیای حرفه‌ای موسیقی تجربه کرد.

خانواده او "مضرابی‌نواز" بودند و گروه تنبور شمس در اندیشه تحول و تغییر. پس با راهنمایی پدر، سهراب ساز کمانچه را نزد اردشیر کامکار آموخت. آن قدر خوب پیش رفت که در مدت دو سال توانست روی صحنه همراه با گروه تنبور شمس، کمانچه بنوازد.

او از نیمه دوم دهه هشتاد شمسی، حضور خود در عرصه موسیقی را گسترده‌تر کرد و دست به تجربه‌های تازه‌تری زد. همکاری مشترک او با برادراش، و همچنین علی قمصری، علیرضا قربانی؛ سهراب پورناظری را به عنوان یکی از مهم‌ترین آهنگسازان و نوازندگان نسل جدید موسیقی ایرانی معرفی کرد.

«نیشتمان» (به معنای سرزمین)‌ یکی از آثار آهنگسازی شده توسط این هنرمند سی و دو ساله است. او در این آلبوم با استفاده از سازهای بومی و سنتی و کوبه‌ای، اثری زیبا از نغمه‌ها و ملودی‌های کردی ساخته ‌است.

اما یکی از بحث‌انگیزترین آثار سهراب پورناظری، قطعه آوازی فیلم «آرایش غلیظ» است. این قطعه که با استفاده از سازهای غربی از جمله گیتار الکتریک، درامز و گیتار بیس، در کنار برخی سازهای سنتی ساخته شده، بی‌شباهت به سبک راک نیست. با این‌حال سهراب پورناظری تاکید می‌کند که این قطعه راک نیست و فقط از ابزار این سبک که البته در برخی سبک‌های دیگر هم استفاده می‌شوند، بهره برده است. 

موسیقی فیلم آرایش غلیظ که تحت عنوان همین فیلم سی دی شده و به بازار آماده، یکی از پرطرفدارترین آثار سهراب پورناظری است. قطعه آوازی این فیلم را همایون شجریان خوانده است. 

سهراب پورناظری تا کنون تجربه‌های جدیدی در عرصه آهنگسازی داشته ‌است. برخی از آن‌ها با همراهی برادراش "تهمورس پورناظری" بوده و برخی دیگر را انفرادی ساخته است. او تجربه‌های بیشتری هم در زمینه موسیقی فیلم داشته و دو فیلم «بی‌پولی» و «وضعیت سفید» را هم او آهنگسازی کرده ‌است.

یکی از درخشان‌ترین آثار کارنامه هنری سهراب پورناظری، همکاری با "محمدرضا شجریان"، استاد آواز ایران است. این همکاری طی چندسال گذشته، منجر به خلق آثار ارزشمندی شده ‌است.

از جمله کارهای نوازندگی و آهنگسازی او می‌توان به «سرزمین خورشید»؛ آهنگساز تهمورس پورناظری و خواننده فرشاد جمالی؛ «بر سماع تنبور»، آهنگساز پورناظری‌ها و خواننده علیرضا قربانی، «پنهان چو دل» با آهنگسازی پورناظری ها و خواننده‌ حمیدرضا نوربخش، «مستان سلامت می‌کنند»، آهنگساز پورناظری‌ها و خواننده بیژن کامکار، نجمه تجدد، مریم ابراهیم پور، «رنگ‌های تعالی»، آهنگساز سهراب و تهمورس پورناظری و خواننده محمدرضا شجریان، «نه فرشته ام نه شيطان»، آهنگساز تهمورس پورناظری، خواننده همايون شجريان، «قطره هاي باران»، آهنگساز پورناظری ها خواننده عليرضا قرباني و «شبگرد كولي باد» با آهنگسازی سهراب پورناظري، اشاره کرد. 

در گزارش ویدیویی این صفحه سهراب پورناظری از فعالیت هنری خود می‌گوید.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب